کد مطلب:192941 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:180
معنی اول و آخر چیست؟
ابن ابی یعفور گوید: از حضرت صادق - علیه السلام - راجع به كلام خدا: (هو الأول و الآخر) [1] «او اول و آخر است» پرسیدم، و گفتم: معنی اول را فهمیدم، و اما آخر را شما تفسیر نمائید.
فرمود: چیزی نیست مگر اینكه نابود می شود یا دگرگون می گردد، یا نابودی و دگرگونی از خارج به او راه پیدا می كند، از رنگی به رنگ دیگر در می آید، یا از شكلی به شكل دیگر متشكل می شود، یا از صفتی به صفت دیگر، و از زیادی به كمی، و از كمی به زیادی گراید؛ جز پروردگار جهانیان كه تنها اوست كه همیشه به یك حالت بوده و هست، اوست اول و پیش از هر چیز، و اوست آخر برای همیشه، صفات و اسماء گوناگونی كه بر غیر او وارد می شود و بر او وارد نمی شود.
[ صفحه 43]
مانند انسان كه گاهی خاك و گاهی گوشت و خون و گاهی استخوان پوسیده و نرم شده است، و مانند غوره ی خرما كه گاهی بلح وگاهی بسر و گاهی خرمای تازه و گاهی خرمای خشك است كه اسماء و صفات مختلف بر آن وارد می شود، و خدای جل و عز بر خلاف آن است. [2] .
میمون بان گوید: از امام صادق - علیه السلام - شنیدم كه راجع به اول و آخر سؤال شد فرمود: اولی است كه پیش از او اولی نبوده و آغازی او را سبقت نگرفته (هیچ چیزی پیش از او پدید نیامده).
و آخری است كه آخریتش از ناحیه ی پایان نیست، چنانكه از صفت مخلوقات فهمیده می شود (مثلا می گوئیم: جمعه آخر هفته است كه آخر بودن جمعه از ناحیه ی پایان هفته بودنش می باشد).
ولی قدیم است، اول است، آخر است، همیشه بوده، و همیشه می باشد، بدون آغاز و بدون پایان، پدید آمدن بر او وارد نشود، و از حالی به حالی دگرگون نمی شود، خالق همه چیز است. [3] .
فرمود: چیزی نیست مگر اینكه نابود می شود یا دگرگون می گردد، یا نابودی و دگرگونی از خارج به او راه پیدا می كند، از رنگی به رنگ دیگر در می آید، یا از شكلی به شكل دیگر متشكل می شود، یا از صفتی به صفت دیگر، و از زیادی به كمی، و از كمی به زیادی گراید؛ جز پروردگار جهانیان كه تنها اوست كه همیشه به یك حالت بوده و هست، اوست اول و پیش از هر چیز، و اوست آخر برای همیشه، صفات و اسماء گوناگونی كه بر غیر او وارد می شود و بر او وارد نمی شود.
[ صفحه 43]
مانند انسان كه گاهی خاك و گاهی گوشت و خون و گاهی استخوان پوسیده و نرم شده است، و مانند غوره ی خرما كه گاهی بلح وگاهی بسر و گاهی خرمای تازه و گاهی خرمای خشك است كه اسماء و صفات مختلف بر آن وارد می شود، و خدای جل و عز بر خلاف آن است. [2] .
میمون بان گوید: از امام صادق - علیه السلام - شنیدم كه راجع به اول و آخر سؤال شد فرمود: اولی است كه پیش از او اولی نبوده و آغازی او را سبقت نگرفته (هیچ چیزی پیش از او پدید نیامده).
و آخری است كه آخریتش از ناحیه ی پایان نیست، چنانكه از صفت مخلوقات فهمیده می شود (مثلا می گوئیم: جمعه آخر هفته است كه آخر بودن جمعه از ناحیه ی پایان هفته بودنش می باشد).
ولی قدیم است، اول است، آخر است، همیشه بوده، و همیشه می باشد، بدون آغاز و بدون پایان، پدید آمدن بر او وارد نشود، و از حالی به حالی دگرگون نمی شود، خالق همه چیز است. [3] .
[1] سوره ي حديد: آيه 3.
[2] اصول كافي: ج 1 ص 156 ح 5.
[3] اصول كافي: ج 1 ص 175 ح 6.